Hardlopen
Er was eens een meisje dat besloot te gaan hardlopen na tweemaal een zeer heftige operatie te hebben ondergaan, omdat haar dikke darm ziek was. Denk dat dat wel een goed begin is van mijn heftige voorgeschiedenis en de even zo zware voorbereiding op de marathon.
Het hardlopen beviel mij namelijk zo goed dat ik de afstanden al snel opbouwde: van 5 kilometer naar 8, 10, enzovoorts. Na enkele jaren liep ik zelfs een halve marathon! Dat smaakte naar nóg meer. In april 2017 besloot ik om het erop te wagen. In 2018 wilde ik mijn eerste hele marathon lopen.
Even leek dit nogal ambitieuze plan in de soep te lopen omdat ik in september 2017 een flinke opvlamming van mijn – toen nog – colitis ulcerosa kreeg. Gelukkig kreeg ik in november de juiste medicatie waardoor mijn marathondroom toch weer in zicht kwam.
22 april 2018, de marathon
Ik liep de marathon met mijn loopvriendinnetje. Zij zou zich aan mijn tempo aanpassen. Samen uit, samen thuis, dat hadden we afgesproken. Top dus, want ze had hem zeker sneller kunnen lopen!
De dagen voor de marathon waren zenuwslopend: het zou 19 graden worden!
Uiteindelijk werd het ruim 27 graden! Daar hadden we echt niet op gerekend. Dat werd dus heel veel drinken en het hoofd letterlijk en figuurlijk koel houden. Ook moest ik mijn/onze gedroomde finishtijd van 4:15 uit het hoofd zetten. Het ging niet meer om de tijd, maar om overleven, heel blijven en de finish halen.
De eerste 14 kilometers liepen als gesmeerd. Daarna kwam de laatste longdrink bijna letterlijk mijn neus uit. Mijn maag trok het niet meer. Ik stond op het punt te gaan overgeven, maar een korte stop, goed ademhalen en een flinke peptalk van mijn geweldige loopmaatje hielpen!
De kilometers erna probeerde ik telkens nog wat water te drinken, maar dat lukte echt niet waarna ik besloot om het uur daarna maar even niets te drinken. Ondertussen heb ik veel sponsjes aangepakt en ben ik door allerlei sproeiers gerend. Na kilometer 18 ging het gelukkig wel weer. Toch was er ook lichte twijfel: ga ik straks – samen met alle halve marathonlopers – naar rechts, richting de finish, of ga ik linksaf? Na nog meer opbeurende woorden van mijn loopmaatje en met een hoofd vol gedachten aan de laatste maanden, besloot ik het er toch op te wagen. Ik sloeg linksaf. De helft zat erop!
Mijn benen voelden intussen als lood, alsof we alleen maar omhoog liepen. Zo zwaar had het zelfs tijdens de duurlopen nooit gevoeld. Elk kilometerpunt dat we passeerden voelde als een overwinning. Eenmaal bij kilometerpunt 30 aangekomen, had ik eindelijk het gevoel dat ik het zou gaan redden. Nu ging ik niet meer opgeven.
What doesn’t kill you makes you stronger!
Kilometer 36 was ook een hele mijlpaal, want verder zijn we in onze voorbereidingen niet gegaan. Op naar de binnenstad, waar we werkelijk als ware helden werden onthaald. Iedereen was uitbundig, klapte, riep onze namen, applaudisseerde. Kippenvel!
Ik perste er nog een enorme eindsprint uit en riep naar mijn geweldige maatje: ”We kunnen nog binnen de 4:40 finishen!! KOM OP!!!” En voor het eerst was ik degene die haar na 42 slopende kilometers nog even op sleeptouw nam. Met een netto tijd van 4:39:37 zijn we – op de seconde af – tegelijkertijd gefinisht!
Wat een ontlading: we huilden, lachten, zuchtten en juichten van blijdschap. Er kwamen op dat moment zoveel emoties los. Wat een ervaring! Wat een enorme eer om dit hele avontuur met deze onwijze topper te hebben meegemaakt. Als kers op de taart kreeg ik een heel mooi leren bandje van haar met ‘onze’ tekst erop: ‘WHAT DOESNT KILL YOU MAKES YOU STRONGER 22-04-2018’.
Ik voel me onoverwinnelijk, voldaan, trots, dankbaar, blij en sterker dan ooit! Want…YES, I DID IT! IK LIEP DE MARATHON VAN ENSCHEDE!!!!!!!!!!!!!!
Wil je weten wat hieraan voorafging? Lees vanaf nu mijn hele verhaal op deze site.
