Met een laatste druk op Enter heb ik onze zomervakantie zojuist geboekt. Erik en ik gaan voor het eerst alleen met Mees. Samen naar Sal, Kaapverdië in een heerlijk hotel met een all inclusive formule. We gaan voor helemaal niets, behalve zon, zee en strand. Vorig jaar was een soortgelijke vakantie op Curaçao broodnodige luxe. Dit jaar is de luxe vooral lekker overbodig.
Ongelukkige keuzes en kastjes vol met medicatie
Als ik mij bedenk welke keuzes we in de loop der tijd voor onze vakantiereizen hebben gemaakt, dan waren die altijd wel erg divers, maar lang niet altijd even gelukkig. Ik herinner me een reis met een geleende caravan waarvan de helft van de kastjes was gevuld met corticosteroïden klysma’s. In onze onervarenheid kozen we bovendien voor een schreeuwerige, veel te grote camping. De toiletten waren een eind lopen en ook nog eens niet om aan te zien. En al helemaal niet om op te zitten. Vreselijk!
Een andere herinnering is de reis met de hele familie naar Kos. Wederom volop aan de corticosteroïden in klysma’s én tabletvorm dit keer, midden in een enorme exacerbatie die een paar weken later leidde tot een ziekenhuisopname van zes weken. Dit keer zaten we in een prachtig luxe hotel. Ik lag aan het zwembad in de ijdele hoop dat ik met een bak zon en veel luxe nu eindelijk écht helemaal beter zou worden. Binnen het complex hield ik me kranig, maar daarbuiten droeg ik continu een rugzak met toiletartikelen voor de net zindelijke Mees. Zei ik. Bij de open vlaktes van de zoutbaden op Kos hield ik het niet meer. Ik was na een opeenstapeling van tweeënhalf jaar ellende alle grenzen voorbij. Ik moest en zakte daar ter plekke, met een enkele toerist om mij heen, door m’n hurken. Ik had geen enkele vorm van schaamte meer. Ze zagen me hier toch nooit weer.
Hoge nood door het reizen met IBD
Het drama van twee kleine kinderen van 8 en 2 jaar die met mij naar Barcelona vlogen voelde voor mij persoonlijk nog veel heftiger. Ik hield de flinke autoreis van de andere drie gezinsleden echt niet vol dus we reisden gescheiden. Maar door de spanning van de vliegreis en de verantwoording voor de twee kinderen was de hoge nood niet meer te houden. Toen we aankwamen op de luchthaven, 3200 kilometer van ons veilige huisje vandaan, liet ik die twee kleintjes in een stroom reizigers noodgedwongen staan om zelf de eerste de beste lavados te kunnen vinden en het niet ter plekke in mijn broek te hoeven doen. ‘Rennen mama!’ riep Mijke me dapper toe. ‘Ik pas wel op Mees!’ Het bloed spoot door de wc-pot.
Zonder stress op vakantie met colitis
Mijn arts vroeg mij altijd naar onze eerstvolgende vakantie. Hij wist dat dat de enige modus voor mij, voor ons, was om de dagelijkse stress te ontvluchten. Maar de voorbereidingen met vier kleine kinderen, de reis naar het onbekende, dat was wel een dingetje. En dat is een understatement.
Sinds die ene langdurige, zeer ernstige exacerbatie jaren geleden, hebben wij ons voorgenomen dat de vakantie begint voor de deur. No stress, vanaf de allereerste minuut, maar alleen maar genieten. En dan vooral in ons eigen tempo en op de plek die, vooral ik, ook aan kan. En laat nou net dat ‘no stress’ het levensmotto zijn van de Kaapverdiërs. Dit keer dus geen ijdele hoop. Het werkt echt. Zeker weten!
