Een steen in mijn bil

Ik was zestien jaar toen mijn linkerbil begon op te spelen. Zitten was lastig omdat ik het gevoel had dat er een steen in mijn bil zat. Bovendien kon ik lastig naar het toilet voor ontlasting. Mijn moeder zag aan de buitenkant niets; het probleem zat blijkbaar echt binnen in mijn bil. Om te kunnen poepen gaf ze mij olie, maar dat hielp weinig. Al met al heeft het best een tijd geduurd voordat we naar de huisarts zijn gegaan. Mijn moeder heeft zelf ook de ziekte van Crohn, wat de huisarts op het idee bracht dat ik dat ook zou kunnen hebben. Hij stuurde mij daarom meteen door naar de (volwassen) MDL-arts. Uit het darmonderzoek dat volgde bleek inderdaad dat ik de ziekte van Crohn had met daarbij een fistel die van de endeldarm tot in mijn linkerbil liep. Het was een abces zonder uitgang.

Operatie na operatie

Tijdens een eerste operatie werd de fistel losgesneden waardoor de troep eruit kon. Maar de wond genas snel vanaf de buitenkant waardoor het abces in de bil aanwezig bleef. Er volgde een tweede operatie, maar ook die wond genas snel en het abces zat er zo weer. Bij een derde operatie werd er daarom ook een drain geplaatst. Die liep via de anus en het gaatje in de endeldarm door de fistel en via de bil weer naar buiten. Ik weet nog goed hoe zeer dat deed. Als ik ontlasting had zat ik soms gillend van de pijn op het toilet. Toch wende ik ook aan de pijn en hield ik het vol. Na drie maanden is de drain eruit gehaald, maar ook toen bleek de fistel niet genezen. Er volgde een vierde en een vijfde operatie en tijdens een zesde operatie werd er besloten een setondrain te plaatsen zodat de wond alleen nog van binnen naar buiten kon dichtgroeien. Die drain lag er alleen na een paar dagen al uit. Na een zevende operatie ging het beter. Ik moest de wond iedere dag met een zoutoplossing spoelen. In het begin lukte dat niet zelf en deed mijn moeder dat. Hoe dan ook, het werkte: het abces verdween.

Een raar windje

Tijdens de laatste operatie hebben ze de opening van de fistel in de endeldarm opengelaten. Iedere keer als ik een scheetje moest laten schoot de lucht die fistelingang in wat een heel naar gevoel in mijn bil gaf. Het deed ook erg veel pijn. Een windje ophouden lukte soms echt niet dus dat was best heel lastig. Hierdoor wist ik ook dat het tunneltje van de fistel nog niet dicht was. Ik denk dat de fistel dus ook nog wel pus aanmaakte, maar dat dat via de endeldarm, samen met de ontlasting, ongemerkt werd afgevoerd. In de jaren daarna ontwikkelden zich nog meer fistels rond de anus en de vagina, maar daar heb ik eigenlijk maar weinig van gemerkt.

School

In dat eerste jaar heb ik al met al meer thuis gezeten dan op school en werd er besloten dat ik het jaar moest overdoen. Bovendien zou ik van het VWO naar de Havo worden overgeplaatst. De ziekte was toen namelijk nog steeds niet onder controle en er zouden nog wat behandelingen volgen. Ik vond dat jammer, maar achteraf bleek het een goede beslissing. Ik kon mij eindelijk in alle rust en zonder stress op het eindexamen voorbereiden en plannen maken voor mijn vervolgstudie: HBO Sociaal Pedagogische Hulpverlening.